Το F1 του Joseph Kosinski είναι η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς και ταυτόχρονα μία από τις πιο ολοκληρωμένες, έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες εμπειρίες που έχουμε ζήσει στο σινεμά τα τελευταία χρόνια. Όσοι είχαμε δει Top Gun: Maverick ξέραμε τι να περιμένουμε και πράγματι, πήραμε ακριβώς αυτό. Την ίδια συνταγή, την ίδια αίσθηση, το ίδιο ψυχολογικό rollercoaster που σε πιάνει από την πρώτη σκηνή και δεν σε αφήνει ούτε για δευτερόλεπτο.
Αλλά δεν είναι κάτι αρνητικό αυτό. Ίσα-ίσα, το περιμέναμε και το θέλαμε, γιατί ο Kosinski έχει βρει ένα σπάνιο, σχεδόν μαγικό μείγμα κινηματογραφικής αφήγησης. Σε ρίχνει στα σκοτεινότερα βάθη και μέσα σε λίγα λεπτά σε ανεβάζει στην πιο καθαρή, φωτεινή κορυφή της συγκίνησης. Και το κάνει αβίαστα, σαν να παίζει με τα συναισθήματά σου με τον ίδιο τρόπο που ο sonny hayes χειρίζεται το τιμόνι σε μια στροφή με 300 χλμ την ώρα.
Το χιούμορ του είναι ακριβώς εκεί που πρέπει, ποτέ φτηνό, ποτέ υπερβολικό. Λειτουργεί σαν ανάσα μέσα στον συνεχή παλμό της δράσης και της έντασης. Και με τον Brad Pitt στο τιμόνι, όλα λειτουργούν ακόμα καλύτερα, μια ερμηνεία γεμάτη λεπτομέρεια και ψυχή καθώς φαινόταν να το διασκεδάζει.
Και όμως όσο κι αν δεν το περιμένεις από μια ταινία που λέγεται F1 εκεί που πραγματικά απογειώνεται η ταινία είναι στο love story. Ναι, διαβάζεις σωστά. Το love story εδώ είναι όχι μόνο πιο δυνατό από αυτό του Top Gun: Maverick, αλλά και πιο ώριμο, πιο καλογραμμένο, πιο ουσιαστικό. Δεν είναι απλά συμπλήρωμα της δράσης είναι οργανικό κομμάτι της ιστορίας, κι αυτό την κάνει να ξεχωρίζει.
Το καστ είναι ένα προς ένα εξαιρετικό. Ο Damson Idris είναι αποκάλυψη, φέρνοντας βάθος και ενέργεια στον ρόλο του ανερχόμενου οδηγού, ο Javier Bardem όπως πάντα κάνει κάθε σκηνή δική του με το βλέμμα και μόνο, και η Kerry Condon λάμπει, με εκείνο το μείγμα δύναμης και ευαισθησίας που την κάνει ακαταμάχητη.
Και μετά… ο Hans Zimmer. Τι να πεις για τον Zimmer που δεν έχει ήδη ειπωθεί; Το soundtrack του F1 δεν ντύνει απλά την ταινία… την απογειώνει. Σε κάνει να νιώθεις την ταχύτητα, να ανασαίνεις με τους οδηγούς, να ιδρώνεις στις στροφές και να νιώθεις το αίμα σου να χτυπάει πιο γρήγορα, ακριβώς όπως πρέπει. Η μουσική, μαζί με την εκπληκτική κινηματογράφηση και το φοβερό μοντάζ, σε κρατάει κολλημένο στην καρέκλα σου.
Το F1 δεν είναι απλά μια ταινία για την Formula 1, Είναι μια εμπειρία, μια ταινία που σε κάνει να νιώσεις πολλά και να τα θυμάσαι. Είναι από τις ταινίες που δεν τις βλέπεις απλώς, αλλά τις κουβαλάς μαζί σου πολλές μέρες μετά. Προσωπικά, ξέρω ήδη ότι θα την ξαναδώ πολλές φορές στο μέλλον γιατί τέτοιες ταινίες, δεν τις βρίσκεις εύκολα.
Αν σκέφτεστε να περιμένετε να βγει στο Apple TV… απλώς μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας. Τρέξτε να τη δείτε στη μεγάλη οθόνη, με τον ήχο στο τέρμα και δεν θα το μετανιώσετε. Αντίθετα, θα μετράτε τις μέρες για να τη δείτε δεύτερη φορά.
