Βρε μήπως ξύπνησα στο παρελθόν;…είμαι σίγουρα στο 2025 ή γύρισα στις αρχές του 2000 και μπορώ να πάρω άνετα δάνειο για να πάω διακοπές το καλοκαίρι;…
Δυστυχώς όχι…βρίσκομαι ακόμη στο 2025, ευτυχώς όμως, οι Danny Boyle και Alex Garland έχουν την νοοτροπία και τον αέρα μίας άλλης εποχής.
Μιας εποχής, πιο ρομαντικής, μιας εποχής που έμπαινες μέσα στην αίθουσα (με τα μισά λεφτά απ’ ότι μπαίνεις τώρα.) και ήξερες πως αυτό που θα δεις, θα έχει νόημα ύπαρξης, θα έχει καρδιά, θα έχει προσωπικότητα.
Το franchise ‘’28’’ ήταν από παλιά ένα πολύ ξεχωριστό και γοητευτικό franchise, χαρακτηριστικά που του τα έδωσαν τα άτομα που επέστρεψαν και στην Τρίτη ταινία της σειράς…για να πάνε το δημιούργημα τους, ένα βήμα παρακάτω.
Ταινίες και σειρές με ζόμπι υπάρχουν πολλές εκεί έξω και σίγουρα στο μέλλον θα δούμε και άλλες, οι οποίες πάνω κάτω, θα δείξουν τα ίδια πράγματα, σίγουρα κάποιες θα έχουν το κάτι ξεχωριστό να αναδείξουν όμως σε μεγάλο ποσοστό θα είναι κάτι που έχεις δει ξανά.
Το 28 Years Later λοιπόν, είναι η εξαίρεση…
Και δεν είναι η εξαίρεση επειδή σαν ιδέα από μόνη της διαχωρίζεται από τις υπόλοιπες (καραντίνα), αλλά επειδή η τρίτη ταινία του Franchise από το πρώτο της δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο, προσπαθεί για αυτό ακριβώς.
Τι κόσμο χτίζει θεέ μου;…πόσο όμορφα κάνει exposition αυτή η ταινία…
Πόσο όμορφα σε χώνει μέσα στον άκρως επικίνδυνο και άρρωστο κόσμο της.
Πόσες φρέσκιες και δυνατές ιδέες παρουσιάζει αυτό το πρότζεκτ και πόσο όμορφα τις παρουσιάζει.
Ο Danny Boyle έχει μία ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά και ταλέντο, που συνδυάζει την ‘’κουλτούρα’’ και την ‘’ψαγμενιά’’ με την απλότητα και την αγριότητα που πρέπει να συνοδεύουν μία Blockbuster Horror ταινία.
Είναι σαν να βλέπεις το παιδί που έβγαλαν ο Robert Eggers με τον Steven Spielberg.
Μεγάλα λόγια, το ξέρω, αλλά να με συμπαθάτε, είχα πολύ καιρό να δω μια καλή ταινία που να ανήκει στο αγαπημένο μου Zombie Genre και…ω φίλε…ένιωσα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με την πρώτη φορά που δοκίμασα παγωτό…δηλαδή…το απόλαυσα…και ήθελα κι άλλο…βέβαια…στο τελευταίο…ίσως να βοήθησε αρκετά και το τέλος της ταινίας το οποίο σίγουρα θα διχάσει κόσμο…περισσότερα δεν λέω, είναι no spoiler το κείμενο.
Εν κατακλείδι, το 28 Years Later, ήταν αυτό που έψαχνα, αυτό που περίμενα, αυτό που ήθελα και ακόμη περισσότερα από αυτά.
Είχε την σκληρότητα που περιμένω από αυτές τις ταινίες, την παράνοια που περιμένω από αυτές τις ταινίες, τις εικόνες που περιμένω, τις ιδέες, το κλίμα, την δράση, την ατμόσφαιρα…και…για κερασάκι…σου κερνάει τον Ralph Fiennes.
Τί να πει κανείς για αυτόν τον ηθοποιό;…όπου και να παίξει, του αλλάζει επίπεδο.
Μιλάμε για έναν χαμαιλέοντα που τον τελευταίο καιρό τον βλέπω παντού και νιώθω ευτυχισμένος.
Τελικά μήπως όντως επέστρεψα στα 00s;;;
