Η πρώτη ταινία Five Nights at Freddy’s βγήκε το 2023 με τεράστιο ενθουσιασμό από τον κόσμο και πολλούς να περιμένουν κάτι που θα απογείωνε το αγαπημένο franchise. Οι fans ανυπομονούσαν να δουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες ζωντανούς στην μεγάλη οθόνη, αλλά δυστυχώς η ταινία αποδείχθηκε απογοητευτική.
Γι’ αυτό και όταν ανακοινώθηκε η δεύτερη ταινία, Five Nights at Freddy’s 2, δεν περιμέναμε πολλά. Ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι μέτριο, ίσως και χειρότερο… και δυστυχώς, η ταινία κατάφερε να ξεπεράσει τις χειρότερες προσδοκίες μας, δίνοντας ένα αποτέλεσμα ακόμα πιο απογοητευτικό από την πρώτη.
Το Five Nights at Freddy’s είναι ένα ιστορικό video game franchise. Έχει φανατικούς fans, lore που ξεχειλίζει, θεωρίες, αναλύσεις. Ακόμα κι αν δεν είσαι μεγάλος fan (όπως κι εγώ), ξέρεις τι συμβαίνει και το σέβεσαι.
Το ερώτημα όμως είναι: οι δημιουργοί της ταινίας το σέβονται;
Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, η απάντηση μάλλον είναι ένα όχι με κεφαλαία γράμματα.
Ο δημιουργός της ταινίας δήλωσε πως “οι ταινίες FNAF γίνονται για τους fans” και όταν ακούτε κάτι τέτοιο, να κρατάτε μικρό καλάθι, γιατί σχεδόν πάντα, όταν οι δημιουργοί λένε αυτή τη φράση, σημαίνει το εξής: “Δεν φτιάξαμε ταινία… φτιάξαμε ένα fan service πράγμα που απλώς ρίχνει χαρακτήρες στην οθόνη επειδή τους ξέρετε”. Και ναι, εδώ αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Το FNAF 2 δεν είναι “ταινία για τους fans”. Είναι μια ταινία που νομίζει ότι οι fans είναι χαρούμενοι απλώς και μόνο αν βλέπουν γνωστά πρόσωπα να πετάγονται από το σκοτάδι. Οι σοβαροί fans του franchise αποκλείεται να έμειναν ικανοποιημένοι.
Τώρα αν δεν είσαι fan… τότε πραγματικά… συλλυπητήρια.
Η ταινία ξέρει ότι δεν έχει λογική. Το νιώθεις σε κάθε σκηνή. Συμβαίνουν πράγματα που ξεκάθαρα δεν βγάζουν κανένα νόημα, επειδή απλώς δεν γράφτηκαν ποτέ σωστά. Η ταινία υποθέτει ότι θες απλώς να βλέπεις animatronics να κάνουν jumpscares, να εμφανίζονται, να εξαφανίζονται, να σκοτώνουν κάποιον και… τέλος. Καμία εξήγηση, καμία βάση, τίποτα.
Σε όλο αυτό το χάος αισθάνεσαι σαν να βλέπεις fan made βιντεάκια στο YouTube, ενωμένα το ένα μετά το άλλο, χωρίς συνοχή, χωρίς σενάριο, χωρίς απολύτως τίποτα να σε κρατήσει. Κι όσο περνάει η ώρα, γεμίζεις ερωτήματα, όχι τα “ωραία” ερωτήματα που θέλει μια ταινία τρόμου, αλλά τα κακά, τα ανεπιθύμητα:
“Αποκλείεται να το έγραψε άνθρωπος αυτό… έτσι;”
Κι όμως. Το έγραψαν. Το γύρισαν. Το θεώρησαν έτοιμο για κυκλοφορία.
Το αποτέλεσμα; Ένα sequel που καταφέρνει να είναι όχι απλώς κακό, αλλά σχεδόν προσβλητικό, για fans, για μη fans, για το ίδιο το franchise. Το FNAF 2 είναι με διαφορά μια από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς και, το πιο λυπηρό, είναι χειρότερη ακόμα κι από την πρώτη. Και αυτό, πραγματικά, θέλει… ταλέντο.
