Το «Superman» του James Gunn είναι η πρώτη μεγάλη σελίδα στο νέο βιβλίο της DC. Μια σελίδα που υποσχόταν μια εντελώς διαφορετική εποχή για τις superhero ταινίες, πιο σύγχρονη, πιο τολμηρή, πιο συναισθηματικά φορτισμένη. Και ενώ το τελικό αποτέλεσμα είναι χωρίς αμφιβολία διασκεδαστικό, τεχνικά άρτιο και γεμάτο potential, δυστυχώς δεν έχει ακόμα αυτό το “κάτι” που να σε κάνει να πεις «Οκ, τώρα ξεκινάει μια νέα εποχή».
Η ταινία έχει σενάριο που κυλάει ομαλά και με σαφή στόχο όμως δεν τολμά. Και αυτό φαίνεται. Ο Gunn, γνωστός για την ιδιαίτερη οπτική του και τη χαοτική φαντασία του, μοιάζει εδώ πιο συγκρατημένος από ποτέ. Σαν να τον βαραίνει η ευθύνη του reboot. Σαν να σκέφτεται: αν δεν δουλέψει, τελειώσαμε πριν καν αρχίσουμε. Και έτσι μένει στην ασφαλή πλευρά. Δεν ρισκάρει.
Το αποτέλεσμα λειτουργεί απόλυτα ως θέαμα, έχει δυνατές σκηνές δράσης, στιβαρό ρυθμό, όμορφο soundtrack και εντυπωσιακά CGI αλλά δεν αφήνει το αποτύπωμα που θα ήθελες. Δεν σε κάνει να νιώσεις ότι βλέπεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Δεν νιώθεις ότι βλέπεις το μέλλον, ότι βλέπεις το 2025. Είναι μία ταινία που την έχεις ξαναδεί, απλώς πιο λαμπερό, πιο μοντέρνο, αλλά όχι ουσιαστικά καινούργιο.
Το χιούμορ αν και δεν είναι πάντα πετυχημένο κουβαλάει το γνώριμο στυλ του Gunn, ελαφρύνοντας την ατμόσφαιρα όταν χρειάζεται. Η δραματικότητα υπάρχει και σε πολλές στιγμές λειτουργεί πολύ όμορφα αλλά κάποιες φορές έχει κάποια άκυρα αστειάκια που σε πετάει λίγο εκτός.
Η Rachel Brosnahan ως Lois Lane είναι φανταστική και με χημεία με τον Superman που κάνει τις κοινές τους σκηνές να κερδίζουν πόντους συναισθηματικά. Όσο για τον David Corenswet, παρότι αρχικά το κοινό είχε αντιδράσει στην επιλογή του, εδώ αποδεικνύει ότι ήταν το σωστό πρόσωπο για τον ρόλο. Νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο μπορούσαμε να δούμε στον ρόλο του νέου Superman.
Ευχάριστη έκπληξη και ο Nicholas Hoult ως Lex Luthor, του οποίου το πρόσωπο δεν το είχαμε συνηθίσει σε ρόλο κακού. Ήταν καλός, πειστικός και διαφορετικός, χωρίς να φωνάζει “είμαι ο κακός”, παρόλο που ως χαρακτήρας δεν ήταν κάτι πρωτότυπο.
H ταινία επιχειρεί επίσης να συστήσει μια σειρά από χαρακτήρες του νέου σύμπαντος, δίνοντας τους έστω λίγα λεπτά επί της οθόνης. Και ναι, καταφέρνει να μην μπερδεύει τον θεατή. Όμως, δεν χτίζεται αληθινό δέσιμο με όλους. Δεν προλαβαίνεις να νοιαστείς ιδιαίτερα για κανέναν εκτός των βασικών.
Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, είναι το ίδιο το σενάριο. Είναι προβλέψιμο, σχεδόν ανακυκλωμένο. Νιώθεις ότι έχεις ξαναδεί αυτή την ιστορία. Δεν έχει ανατροπές, δεν έχει έναν πυρήνα που να το κάνει μοναδικό. Ειδικά για μια ταινία που υποτίθεται ότι εγκαινιάζει τη «νέα εποχή» της DC, αυτό είναι απογοητευτικό. Περιμέναμε κάτι τολμηρό. Αντί για μια νέα οπτική, πήραμε κάτι γνώριμο με κάποιες φρέσκιες πινελιές, όμως αυτό δεν αρκεί.
Το Superman είναι μια τίμια προσπάθεια. Είναι όμορφη ταινία, καλοφτιαγμένη αλλά της λείπει η καρδιά. Δεν είναι η επανάσταση που πολλοί περιμέναμε, δεν είναι η ταινία που θέλω πως και πως να τη ξαναδώ. Αν η νέα εποχή της DC είναι ένα ταξίδι, τότε αυτό εδώ είναι απλώς το check-in στο αεροδρόμιο. Ας ελπίσουμε ότι το ταξίδι θα γίνει πιο τολμηρό στην πορεία.
