Μετά το καταστροφικό Dominion, που με το ζόρι μπορούσες να το αποκαλέσεις ταινία, οι προσδοκίες για το Jurassic World Rebirth ήταν… μηδενικές. Κανείς δεν περίμενε κάτι καλό. Οι περισσότεροι απλά θα πήγαιναν να το δουν για να απολαύσουν δεινόσαυρους να κυνηγάνε και να τρώνε κόσμο, παρά με την ελπίδα για κάτι πραγματικά αξιόλογο.
Η αρχική σκηνή της ταινίας έμοιαζε να το επιβεβαιώνει αυτό. Μια σκηνή τόσο κακοφτιαγμένη, τόσο φθηνή σε παραγωγή και ιδέα, που εύκολα θα μπορούσε να είναι τηλεοπτική διαφήμιση για δημητριακά. Εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι τι άλλο χειρότερο μπορεί να μας επιφυλάσσει ακόμα αυτό το franchise.
Και όμως… κάτι αλλάζει. Η σκηνή τελειώνει, και ξαφνικά αρχίζουμε να βλέπουμε μια κανονική ταινία. Ποιος θα το περίμενε; Ένα Jurassic World που έχει πλάνο, που έχει κεντρική ιδέα, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Όχι, δεν είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου, ούτε θα μπει ποτέ σε λίστες με τις καλύτερες ταινίες του είδους. Αλλά σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από αυτό που φοβόμασταν.
Το σενάριο, ενώ ξεκινάει με ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν δίνει τη βαρύτητα που πρέπει στο βασικό του θέμα. Η αποστολή των ηρώων, η αφορμή για όσα συμβαίνουν, περνάει σχεδόν επιφανειακά, νιώθεις ότι χάνεται η ευκαιρία να δώσεις πραγματικό βάρος στην ιστορία.
Δεν είναι ότι δεν βγάζει νόημα αλλά σίγουρα θα μπορούσε να χτιστεί καλύτερα.
Αυτό όμως που πραγματικά κάνει τη διαφορά, είναι το στήσιμο της έντασης. Η ταινία δεν γεμίζει τον χρόνο της με αδιάφορες και φθηνές σκηνές, αντίθετα, δουλεύει με τους χαρακτήρες, χτίζει κλιμάκωση και μας δίνει καλές σκηνές δράσης με δεινόσαυρους που αυτή τη φορά… δεν χαρίζονται σε κανέναν. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά νιώθεις τον κίνδυνο, κάτι που έλειπε πολύ από τα προηγούμενα εκτρώματα.
Από την άλλη, ο κακός της ταινίας είναι… απλά αδιάφορος. Χωρίς ουσιαστικό κίνητρο, χωρίς δυνατή παρουσία, καταλήγει να είναι απλά μια ακόμα φιγούρα που υπάρχει για να εξυπηρετήσει την πλοκή.
Στο δέσιμο των χαρακτήρων, η ταινία στέκεται μόνο στους βασικούς. Οι υπόλοιποι μένουν στο περιθώριο, με αποτέλεσμα κάποιες δραματικές στιγμές να μην έχουν το συναίσθημα και το βάρος που θα έπρεπε να νιώσεις εκείνη τι στιγμή, βέβαια σε πολλές περιπτώσεις βοήθησε το πολύ ωραίο χιούμορ της ταινίας να αποκτήσεις έστω κι ένα μικρό δέσιμο με τους χαρακτήρες.
Φυσικά, υπάρχουν και μερικές χαζές σκηνές, εκείνες που σε πετάνε λίγο εκτός, που σε κάνουν να αναρωτηθείς “Γιατί τώρα αυτό;”. Αλλά ευτυχώς δεν είναι τόσες πολλές ώστε να χαλάσουν τελείως τη συνολική εικόνα.
Συνολικά, το Jurassic World Rebirth είναι μια μικρή αλλά τίμια έκπληξη. Έχει μια ωραία ιδέα, έχει ένα σενάριο που πατάει στα πόδια του, και κυρίως, καταφέρνει να είναι μια ταινία που βλέπεται χωρίς να σε κάνει να κοιμηθείς σε πέντε λεπτά, όπως συνέβη στην προηγούμενη. Όχι, δεν είναι αριστούργημα. Όχι, δεν θα τη συζητάμε σε δέκα χρόνια. Αλλά μέσα σε μια σειρά που τα τελευταία χρόνια βούλιαζε όλο και πιο βαθιά, αυτή εδώ είναι ίσως η δεύτερη καλύτερη προσπάθεια μετά το αρχικό Jurassic World.
Και μόνο γι’ αυτό… αξίζει μια ευκαιρία.
