Το έβδομο και τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του The Last of Us ήταν επικό, αλλά και με τη γνωστή πλέον συνήθεια των σύγχρονων σειρών, τελείωσε εκεί που άρχιζε να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον. Ήταν ένα επεισόδιο φτιαγμένο για να σε τινάξει από τον καναπέ, αλλά ταυτόχρονα λειτούργησε σχεδόν αποκλειστικά σαν trailer για την επόμενη σεζόν. Αυτή η τάση να τελειώνουν οι σεζόν με cliffhanger και ερωτήματα αντί για κλείσιμο είναι κάτι που, κακά τα ψέματα, μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να συνηθίζουμε.
Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν ήταν δυνατό επεισόδιο. Η Bella Ramsey, για ακόμη μια φορά, ήταν φανταστική. Δίνει ό,τι έχει και δεν έχει σε κάθε σκηνή, σε μία δική της Ellie διαφορετική από αυτή του παιχνιδιού. Ξεχώρισε ιδιαίτερα η σκηνή του “καβγά” με τον Jesse, όπου βλέπουμε και τις ενοχές της, και τον πόνο της, και την απογοήτευση να βγαίνουν όλα μαζί. Αλλά η σκηνή που πραγματικά σε σφίγγει ήταν αυτή με τη Mel και τον Owen. Ο τρόπος που η Ellie καταρρέει ψυχολογικά μετά από αυτό που κάνει, και το πώς η Bella το κάνει χωρίς να λέει λέξη σχεδόν, ήταν συγκλονιστικός.
Ο Jesse, δυστυχώς, μας αποχαιρέτησε με έναν πολύ έντονο τρόπο. Η σκηνή της επίθεσης, με τον Tommy τραυματισμένο και την Ellie παραδομένη στα χέρια της Abby, μας άφησε με ένα τεράστιο “ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ;” στο στόμα, φυσικά αν έχεις παίξει το παιχνίδι ξέρεις, αλλά και η σειρά καταφέρνει να σε κάνει να αναρωτηθείς και εσύ. Το cliffhanger δούλεψε, το συναίσθημα υπήρχε, Αλλά η αίσθηση πως έλειπε κάτι… κι αυτή ήταν εκεί.
Είδαμε επίσης ξανά τον Isaac, με τον Jeffrey Wright να μπαίνει πολύ δυνατά στον ρόλο του. Ήταν μια μικρή γεύση, αλλά αρκετή για να καταλάβουμε πως στη σεζόν 3 θα παίξει πιο μεγάλο και καθοριστικό ρόλο. Ο Isaac μας παρουσίασε την Abby ως την επόμενη αρχηγό και μες είπε στην ουσία ότι είναι μοναδική στο είδος της, κάτι που θα βοηθήσει την τρίτη σεζόν η οποία θα είναι βασισμένη σε εκείνη καθώς την βλέπουμε στο τέλος στην «πρώτη μέρα στο Σιάτλ, πράγμα που σημαίνει ότι η επόμενη σεζόν θα μας δείξει την ιστορία από τη δική της οπτική. Η Ellie και η ομάδα της ίσως και να μην έχουν καν τόσο πολύ χρόνο στην οθόνη, καθώς θα μπούμε πλέον στην άλλη πλευρά της αφήγησης.
Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι: μας ικανοποίησε αυτό σαν φινάλε;
Η απάντηση είναι «ναι, αλλά…». Ήταν επικό, ναι. Είχε κορυφαίες ερμηνείες, ναι. Είχε δράση, ένταση, και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Αλλά ήταν βιαστικό. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που έμοιαζε σχεδόν σαν να τους πίεζε κάποιος να το τελειώσουν. Ειδικά από το τέταρτο επεισόδιο και μετά, υπήρχε αυτή η αίσθηση του «τρέχουμε να προλάβουμε».
Και κάπου εδώ μπαίνουν οι σκέψεις για ολόκληρη τη σεζόν.
Γενικά, η δεύτερη σεζόν ήταν πολύ καλή. Δεν φτάνει το επίπεδο της πρώτης, αλλά δεν προσπαθεί κιόλας να την αντιγράψει. Το δεύτερο επεισόδιο ήταν, χωρίς υπερβολή, αριστούργημα και σίγουρα θα μείνει στην ιστορία της σειράς και όχι μόνο…
Όμως, τα 7 επεισόδια δεν ήταν αρκετά. Όχι γιατί «μας άρεσε και θέλαμε κι άλλο», αλλά γιατί η ιστορία το χρειαζόταν. Είχαν στα χέρια τους υλικό που ήθελε χώρο να αναπνεύσει. Το μόνο επεισόδιο που ένιωσε πραγματικά «γεμάτο» και με ρυθμό που του ταίριαζε ήταν το έκτο. Τα υπόλοιπα, παρόλο που είχαν εξαιρετικές στιγμές, έμοιαζαν λες και έπρεπε να στριμώξουν όσα περισσότερα μπορούσαν σε λίγο χρόνο. Η σειρά έχει χαρακτήρες που αξίζουν βάθος, και καταστάσεις που θέλουν χρόνο για να “βράσουν”, όχι να τρέχουν σαν μοντάζ από trailer.
Και τώρα; Τώρα, περιμένουμε. Δυστυχώς, η επόμενη σεζόν θα καθυστερήσει γύρω στα δύο χρόνια. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, τουλάχιστον ξέρουμε πως θα έχουμε μια εντελώς νέα οπτική, μέσα από τα μάτια της Abby, με νέο καστ, νέες ιστορίες, και (ελπίζουμε) περισσότερο χρόνο να εξελιχθούν όλα σωστά.
Μέχρι τότε, κρατάμε τις καλές στιγμές τη συγκλονιστική ερμηνεία της Bella, το φανταστικό δεύτερο επεισόδιο, τις έντονες σκηνές δράσης, τα φοβερά τοπία, της φοβερές ερμηνείες και φυσικά, την ελπίδα πως η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο τολμηρή, πιο ώριμη και γιατί όχι λιγότερο βιαστική.
