Φαντάσου μια ταινία που μοιάζει με όνειρο μέσα σε όνειρο — αλλά ένα όνειρο που σε τραντάζει. Κάπως έτσι είναι το “The Chronology of Water”, η πρώτη (και εντυπωσιακά ώριμη) σκηνοθετική δουλειά της Κρίστεν Στιούαρτ. Μια ταινία που είναι ταυτόχρονα ποίηση, ημερολόγιο, ουρλιαχτό και ψίθυρος.
Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Λίντια Γιουκνάβιτς, η ταινία σε βάζει με τα μούτρα σε μια σκοτεινή και φλεγόμενη διαδρομή – παιδική κακοποίηση, χαμένες ευκαιρίες, εθισμοί, σεξ χωρίς πυξίδα… κι όμως, στη μέση του χάους, μια φωνή γεννιέται. Η φωνή της ίδιας της Λίντια – ή μάλλον, όλων των Λίντιων εκεί έξω που ένιωσαν ότι κανείς δεν τις άκουγε.
Η Ίμοτζεν Πουτς κάνει φοβερή δουλειά στον ρόλο – δεν “παίζει”, σε ρουφάει. Μαζί της κι εμείς, βουτάμε βαθιά στο παρελθόν μιας γυναίκας που παλεύει να θυμηθεί χωρίς να καταρρεύσει.
Η Στιούαρτ δεν μας κρατά απ’ το χέρι. Αντίθετα, μας σπρώχνει στο νερό. Η κάμερα κολλάει στα πρόσωπα, το μοντάζ σε πετά δεξιά κι αριστερά σαν τις σκέψεις που δεν μπορείς να σταματήσεις. Δεν υπάρχουν χρονολογίες, τίτλοι, “τώρα είμαστε στο 1980” – μόνο συναίσθημα, καθαρό και αδυσώπητο.
Κι ύστερα, υπάρχει και το νερό. Παντού. Κυλά, σκεπάζει, καθαρίζει, πονάει. Είναι το σπίτι της, ο τρόμος της, η καταγωγή της. «Μπες μέσα. Το νερό θα σε κρατήσει», μας ψιθυρίζει στο τέλος. Και το πιστεύουμε.
Αν θες να δεις μια ταινία που δεν σε «διασκεδάζει» αλλά σε αγγίζει στα σωθικά, αυτή εδώ είναι. Πονάει, ναι. Αλλά κάπου ανάμεσα στους εφιάλτες και τα χρώματα, κάτι ζει. Μια αλήθεια. Μια φλόγα. Μια Λίντια.
