ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS!
Το “Day One”, τέταρτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του The Last of Us, έρχεται για να θέσει τις βάσεις ενός σκληρού, δραματικού και βαθιά ανθρώπινου ταξιδιού. Το Σιάτλ υποδέχεται τους χαρακτήρες και εμάς με ένα μείγμα δράματος, φόβου και συναισθηματικών εκρήξεων.
Η Bella Ramsey αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά ότι δεν είναι απλώς η Ellie, αλλά η καρδιά της σειράς. Με μια ωριμότητα που ξεπερνά την ηλικία της, διαχειρίζεται τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα της με τρομακτική ακρίβεια. Στο πλευρό της, η Isabela Merced ως Dina δίνει την πιο εσωτερική και ανθρώπινη ερμηνεία της μέχρι στιγμής και το επεισόδιο την ανταμείβει με χώρο να αναπνεύσει και να αποκαλυφθεί.
Η μεγάλη αποκάλυψη της ανοσίας της Ellie μπροστά στη Dina αποτελεί μία από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές της σειράς, με τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών να είναι συγκλονιστικές καθώς σου έκοβαν την ανάσα, παρόλο που ήξερες ήδη την αλήθεια.. Η σχέση των δύο κοριτσιών ανθίζει στην πιο ευάλωτη στιγμή της, όταν μαθαίνουμε ότι η Dina είναι έγκυος, μια αποκάλυψη που αποκαλύπτει ένα παρελθόν πιο σκοτεινό από όσο φανταζόμασταν. Η σκηνή όπου οι δυο τους ερωτοτροπούν για πρώτη φορά λειτουργεί όχι μόνο ως ρομαντική κορύφωση αλλά και ως καταφύγιο από τον τρόμο που καραδοκεί έξω από την πόρτα, γι’ αυτό συμβαίνει τόσο ξαφνικά και απότομα, κάτι που εξηγείται και λίγο αργότερα μέσα από την εξομολόγηση της Dina.
Η επιλογή της σειράς να παρουσιάσει αυτή τη στιγμή ως ήρεμη και γλυκιά, με ένα χιουμοριστικό σχόλιο της Ellie (“Θα γίνω πατέρας”), διχάζει. Αν και λειτουργεί ως ανάσα μέσα στο σφιχτό αφήγημα, ίσως αποδυναμώνει λίγο τη δραματικότητα της στιγμής για όσους περίμεναν την πιο σκληρή και έντονη εκδοχή της από το παιχνίδι, εκεί όπου η Ellie αντιδρά με οργή στην αποκάλυψη. Ωστόσο, η σειρά επιλέγει να κάνει κάτι διαφορετικό, που για κάποιους δεν λειτούργησε, αλλά με αυτά που θα ακολουθήσουν θα ξεχαστεί γρήγορα.
Σε αυτό το επεισόδιο κάνει την είσοδό του ένας από τους πιο πολυαναμενόμενους χαρακτήρες της σεζόν, ο Isaac, με την ερμηνεία του Jeffrey Wright να προσθέτει βάρος, μυστηριώδη απειλή και βαρύτητα στον κόσμο της σειράς. Η προσέγγιση των δημιουργών διαφέρει από αυτή του παιχνιδιού, προσπαθώντας να τον παρουσιάσουν περισσότερο ως έναν ψυχοπαθή που δεν σηκώνει κουβέντα και, φυσικά, μισεί βαθιά τους Seraphites.
Τα σκηνικά του Σιάτλ, με απομεινάρια του παλιού κόσμου πνιγμένα στη σιωπή και την απειλή, κόβουν την ανάσα. Η αισθητική παραμένει κινηματογραφική, βυθισμένη σε υγρασία, βία και εντάσεις που μαρτυρούν πως τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα.
Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα επεισόδιο που στο τέλος πατάει φρένο για να μας αφήσει να αναπνεύσουμε… μόνο και μόνο για να μας βυθίσει ξανά. Το The Last of Us συνεχίζει να ισορροπεί επικίνδυνα και μαγευτικά ανάμεσα στην τρυφερότητα και την ωμή βία και το κάνει με μια μαεστρία που σπάνια βλέπουμε στη μικρή οθόνη.
