SPOILER: Οι τίτλοι αρχής του ”The Last Of Us” ήταν πάντα κάτι σαν οπτικό ποίημα — οι Cordyceps απλώνονται αργά, οργανικά, σαν να “καταπίνουν” τον κόσμο. Και πάντα, στο φινάλε, βλέπαμε εκείνη την εικόνα που μας ζέσταινε την καρδιά: τις σιλουέτες του Τζόελ και της Έλι, πλάι πλάι, ενωμένες απέναντι σε ό,τι ερχόταν.
Μέχρι τώρα.
Στο τρίτο επεισόδιο, κάτι δεν πάει καλά. Κάτι… λείπει. Κι αν κοιτάξεις προσεκτικά —ή ακόμα χειρότερα, αν έχεις ήδη δει το επεισόδιο— νιώθεις τη γροθιά στο στομάχι. Ο Τζόελ λείπει. Δεν είναι εκεί. Δεν άλλαξαν τη σκηνή. Δεν αναδιάταξαν τα πρόσωπα. Απλώς… τον αφαίρεσαν. Άφησαν το κενό του όπως ακριβώς είναι: ωμό, βουβό, ανατριχιαστικό.
Κι αυτή η σιωπή λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις. Η Έλι στέκεται μόνη. Η σιλουέτα της στη θέση της, αλλά δίπλα της… τίποτα. Ένα κενό. Ο χώρος όπου κάποτε ήταν ο Τζόελ —ο βράχος της, ο οδηγός της— τώρα χάσκει σαν πληγή που δεν λέει να κλείσει. Δεν χρειάζονται δάκρυα, δεν χρειάζεται μουσική· αυτή η απουσία είναι το πένθος.
Οι δημιουργοί δεν μας φώναξαν “ο Τζόελ πέθανε”. Δεν το τόνισαν με δράμα και μουσικά ξεσπάσματα. Απλώς τον εξαφάνισαν από την εικόνα. Και το αποτέλεσμα; Μια αλλαγή τόσο μικρή και τόσο… συντριπτική. Όπως το να μπαίνεις σε ένα γνώριμο δωμάτιο και να λείπει μια καρέκλα — μόνο που αυτή η καρέκλα ήταν ολόκληρη η ιστορία.
