Έχετε νιώσει ποτέ ένα déjà vu βλέποντας μία σειρά; Ε, λοιπόν το Squid Game…κατέφθασε μετά από τέσσερα χρόνια για να σε κάνει να το νιώσεις.
Ο δημιουργός του, ο Hwang Dong-hyuk δεν το ντράπηκε στιγμή.
Βγήκε σε ότι μέσο ήταν εκείνη την στιγμή διαθέσιμο και δήλωσε με στόμφο, πως ΔΕΝ ήθελε να βγάλει άλλη σεζόν.
Το είχε πει βέβαια αυτό και 4 χρόνια πριν, ότι το δημιούργημα του δεν προέβλεπε την ύπαρξη μίας δεύτερης σεζόν, αντιθέτως έκλεινε στην πρώτη του και η αλήθεια είναι, πως το γεγονός αυτό έβγαζε μάτι.
Το πρότζεκτ από μόνο του, δεν άφηνε κάποιο (λογικό) άνοιγμα για συνέχεια.
Το κλείσιμο της πρώτης σεζόν δεν το κατάλαβε ποτέ κανείς…διότι δεν ήταν αυτό το τέλος στο χαρτί του Hwang Dong-hyuk, αλλά όταν γυρνάς για να φύγεις και ξαφνικά σκοντάφτεις σε τσάντες γεμάτες λεφτά, θα κάνεις και εκπτώσεις, θα αλλάξεις και άποψη, θα κάνεις και ένα βήμα πίσω, θα αλλάξεις και φινάλε.
Όπως λοιπόν δεν κρύβεται η όρεξη, ο ενθουσιασμός και το μεράκι πίσω από μία δημιουργία, έτσι δεν κρύβεται και η αγγαρεία.
Η δεύτερη σεζόν του Squid Game βρωμάει αγγαρεία από χιλιόμετρα, όμως παρά το γεγονός αυτό, δεν μπορεί να πει κάποιος ότι δεν βλέπεται κιόλας.
Όποιος έκανε το λάθος να δει την πρώτη σεζόν ξανά για να συνεχίσει στην δεύτερη (όπως έκανα και εγώ), θα καταλάβει ακριβώς όσα θα γραφτούν στην συνέχεια αυτού του άρθρου.
Για περίπου 3 επεισόδια στην δεύτερη σεζόν του ‘’Παιχνιδιού του Καλαμαριού’’ ένιωθα ότι έβλεπα μία επανάληψη της πρώτης.
Εάν κάποιος εξαιρέσει το εκπληκτικό πρώτο επεισόδιο που για εμένα δίνει έστω και στο ελάχιστον νόημα ύπαρξης στην συνέχεια του franchise, όταν οι παίχτες μπουν μέσα στο παιχνίδι και ξεκινήσει, μέχρι να μπουν τα νέα παιχνίδια στην εξίσωση, βλέπεις ακριβώς το ίδιο πράγμα και μάλιστα σε μία κατώτερη εκτέλεση από την αρχική.
Ίδιες αντιδράσεις από τους παίχτες, ίδιες ερωτήσεις, νέοι παίχτες αλλά ίδιοι στην βάση τους γιατί ουσιαστικά είναι φτιαγμένοι όχι κατ’ εικόνα αλλά σίγουρα καθ’ ομοίωσιν αυτών από την πρώτη.
Στην πρώτη σεζόν λοιπόν βλέπαμε την ιστορία ενός τζογαδόρου, που προσπαθεί να αλλάξει για να κρατήσει κοντά του το παιδί του αλλά να σώσει και την ζωή του, ενός οικονομολόγου που έπαιξε, έχασε και χρεώθηκε, μίας κοπέλας που χρειάζεται χρήματα για να βγάλει τον μικρό της αδελφό από το ορφανοτροφείο, ενός μαφιόζου που χρωστάει στον πιο επικίνδυνο άνδρα της πόλης και έναν κακοπληρωμένο εργαζόμενο μετανάστη, που δεν μπορεί να συντηρήσει την οικογένειά του και σαν να μην έφτανε αυτό, έλιωσε κιόλας κατά λάθος τα χέρια του αφεντικού του μετατρέποντάς τον αυτή η πράξη σε φυγά.
Στην δεύτερη ξέρετε τί έχουμε;
Έναν νικητή με 46,5δις γουόν, να επιστρέφει στο παιχνίδι χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος.
Έναν Scammer Youtuber που κορόιδεψε κόσμο και τελικά έπεσε και ο ίδιος στην δική του παγίδα.
Έναν ‘’Ράπερ’’ – Τράπερ που μαστουρώνει και τραμπουκίζει κόσμο.
Μία έγκυο.
Ένα πρώην μόνιμο στρατιωτικό που θέλει να αλλάξει φύλλο.
Έναν μούφα Ειδικοδυναμίτη και έναν κανονικό Ειδικοδυναμίτη ο οποίος είναι και φίλος του βασικού πρωταγωνιστή.
Και έναν κακό – τροφαντό cosplayer του Jackie Chan.
Τελεία…αυτό ήταν…με αυτούς πρέπει να πορευτείς μέσα στα παιχνίδια, για αυτούς πρέπει να σε νοιάξει, καταλαβαίνετε λοιπόν την διαφορά;
Καταλαβαίνετε την αγγαρεία που ξεχειλίζει μέσα από την 2η σεζόν;
Ευτυχώς που το Netflix έχει ανακαλύψει το μυστικό της επιτυχίας σε πρότζεκτ απόρροιας κατ’ αναγκασμού όπως είναι το συγκεκριμένο, και όταν τα βρίσκει σκούρα σεναριακά, ανοίγει την αποθήκη με τα όπλα του και βάζει τους πρωταγωνιστές να πυροβολούν ότι κινείται και λέω ευτυχώς γιατί έτυχε, στο Squid Game, αυτή η κίνηση να είναι λογική και απαραίτητη.
Η εξέγερση των παιχτών έμοιαζε η ιδανική τροπή για το σενάριο…μέχρι να καταλάβεις πως όλα αυτά που έβλεπες ήταν μάταια, διότι συνειδητοποίησες πως μέλος αυτής της εξέγερσης ήταν και ο παίχτης 001, όπου σε αυτή την σεζόν, ήταν ο αρχηγός της οργάνωσης, ο μάνατζερ, ο τύπος με την μαύρη μάσκα, μία πληροφορία που μπορεί εσύ σας θεατής να γνωρίζεις όμως δεν γνωρίζει κανείς από τους πρωταγωνιστές μας.
Ωραία πινελιά θα πει κάποιος και αυτός ο κάποιος είμαι εγώ στην αρχή της σεζόν…όμως επίσης εγώ, ήμουν αυτός που είπα «και τώρα; Τι ακριβώς έγινε που αυτός ήταν μέσα και εγώ το ήξερα; Πως το χρησιμοποίησε η σειρά αυτό; Με έκανε να σκυλιάσω βλέποντάς τον να τους πετσοκόβει πίσω από την πλάτη τους; Με έκανε να σπάσω το τηλεκοντρόλ βλέποντας την αδικία μπροστά στα μάτια μου να μου καίει τα σώθηκα;…ε λοιπόν…Όχι.
Αντιθέτως ο 001 ήταν ο ιδανικός συμπαίχτης.
Ναι ρε Θωμά, θα μου πεις, το έκανε αυτό, για να σου κάνει στο τέλος την ανατροπή και να προδώσει την επανάσταση…ποια ανατροπή;, θα σου απαντήσω εγώ, αυτό που έγινε τελικά, ήταν το φυσικό και επόμενο που λέμε.
Εφόσον είναι ο άρχων των παιχνιδιών, σιγά μην άφηνε τον 456 να του χαλάσει το πανηγύρι, φυσικά και στο τέλος θα τον σαμποτάριζε.
Εν κατακλείδι.
Εάν εξαιρέσεις, τις ωραίες πινελιές με τα νέα παιχνίδια και το πρώτο επεισόδιο, η υπόλοιπη 2η σεζόν του Squid Game, ήταν τόσο χρήσιμη, όσο είναι και οι διαιτητές στο Smack Down, το οποίο, παρεμπίπτοντος, έχει καλύτερο σενάριο σε όποια φάση του και να το πετύχεις.
Κρατάμε λοιπόν την ταινία μικρού μήκους, δηλαδή το πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν που στέκεται μόνο του σαν ένα spin-off προτζεκτ κανονικότατα και αναμένουμε την 3η σεζόν, το καμουφλαρισμένο δηλαδή 2ο μερός της 2ης σεζόν μπας και της δώσει με καμιά σεναριακή ανατροπή, κάποιο νόημα ύπαρξης.
Υ.Γ.: Σε ακούω που λες…ρε Θωμά εσύ μουρμούρα, οι άλλοι έσπασαν τα νούμερα, βγήκαν πρώτοι στα τοπ10 του Netflix παγκοσμίος. Ναι φίλε μου ή φίλη μου, όμως ξέρουν τί έχουν βγάλει…γι ‘αυτό και στο έδωσαν μισό, για να μπεις να δεις την συνέχεια του, την οποία της βάφτισαν 3η σεζόν, για να έδιναν ένα φινάλε από τώρα, να βλέπαμε τί θα γινόταν μετά. Πόσος κόσμος θα επέστρεφε. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, εκτός και αν σκοντάψει πάλι ο Hwang Dong-hyuk πάνω σε καμία τσάντα με δολάρια και κάνει πίσω αντί να πηδήξει από πάνω.
